Εθνική υπερηφάνια. Συγγνώμη, δεν θα πάρω.

Εθνική υπερηφάνια.

Συγγνώμη, δεν θα πάρω.

Κάνω δίαιτα. Χρόνια τώρα.

Μού είχε φουσκώσει τόσο το εγώ μου, που ένιωθα κάτι σαν κενό μέσα μου (Να, εδώ ανάμεσα στα αφτιά), Ή για να το πούμε καλύτερα κάτι σαν αδικαιολόγητη υπεροχή.

Έβλεπα τους άλλους έτσι μίζερους, χωρίς μεγαλεία του παρελθόντος, χωρίς τέτοια μεγαλειώδη γλώσσα, χωρίς τέτοια ανεπανάληπτη φυσική ομορφιά, και τους λυπόμουνα. Βρισκότανε και διάφοροι τέτοιοι, ξένοι κομπλεξικοί, μού δίνανε και δίκιο. Κι έζησα χρόνια μ΄αυτήν την υπεροχή για μαξιλάρι. Και πάχαινα.

Τί γίνεται τώρα....

Μια μέρα που παίζαμε μαξιλαροπόλεμο με την αλλοδαπή μου φίλη, παραλίγο να της σπάσω το κεφάλι. Ποτέ μου δεν είχα προσέξει πόσο σκληρό ήταν το μαξιλάρι μου. Της έκανε ένα καρούμπαλο νά, μελάνιασε και πάνω απ΄το μάτι. Τί συγγνώμες, τί αυτά, είπα να δώ τι είχε μέσα στη μαξιλαροθήκη. Με το κάτερ άνοιξα τη σιελ φόδρα. Βάζω το χέρι μου μέσα, πιάνω πρώτα κάτι πούπουλα, αλλά πιο μέσα αδερφάκι μου, που να στα λέω.

Σοκαρίστηκα.

Το πάω σ΄έναν ειδικό να το δει, μου βρίσκει μέσα στα τσιμέντα κάτι σιδερένια κουρσούμια χοντρά σαν απ΄τα φλιπεράκια, αλλά πιο βαριά. Τα πήρα και τα έβαλα στο συρτάρι του κομοδίνου. Το βράδυ πού να με πάρει ο ύπνος χωρίς μαξιλάρι. Με είδε η κοπελιά που στριφογύριζα, γιατί δεν την άφηνα να κοιμηθεί ή γιατί με λυπήθηκε δεν ξέρω,.. μού λέει, θέλεις το δικό μου; Στην αρχή λίγο μου κακοφάνηκε δεν λέω. Το πρωϊ την ευχαρίστησα και την ρώτησα πώς είναι δυνατόν να έχει τέτοιο μαξιλάρι που να με χωράει κι εμένα, και να ναι και έτσι μαλακό. Ανοίγει τότε και μου δείχνει το συρτάρι του κομοδίνου της. Μπίλιες, πέτρες, σφαίρες, άσε μου λέει, πού να δεις και το συρτάρι της μάνας μου.

Από τότε κι εγώ, προσέχω. Όλοι μου λένε ότι είμαι πετσί και κόκαλο, αλλά εγώ νιώθω καλύτερα. Έφτιαξα από ρούχα και πετσέτες δικές μου μια καινούργια γέμιση για το μαξιλάρι. Τις νύχτες που δεν με πιάνει ύπνος, βγάζω και μελετάω τα κουρσούμια στο φως του πορτατίφ. Λένε ότι είναι τόσο βαριά γιατί είναι κάψουλες από παλιές ιστορίες συμπιεσμένες. Αν βρεις τον τρόπονα τα αποσυμπιέσεις, γίνονται μπάλλες μεγάλες από ιστορίες και τραγούδια και εικόνες, απλώνονται σαν σύννεφα, βρέχει και διαλύονται.

(μετάφραση από τα "απομνημονεύματα ενός παραμυθά", του Άρκι Καποτερεμάκι εκδόσεις Μάνσικα, Ελσίνκι 1993)

Ωραία σχέση,...

Η: Γειά σας, περάστε

(πόρτα)

Ε:...

Η: Τώρα αυτά που λέμε τα γράφετε;

Ε:...

Η: Μου δίνει σιγουριά

Ο: Ποιός είναι;

Η: Από το ιντερνέτ ένας κύριος, έλα, έλα

Ε:...

Ο: Λεφτά βγάζετε μ'όλα αυτά που κάνετε;

Ε:...

Ο: Δεν της αρέσουν πολύ τα έξω.

Η: Τώρα που θα αγοράσουμε το καινούργιο αυτοκίνητο

Ε:...

Ο: Άντρας είμαι, και το ξέρει

Η: Είναι φοβερός στη δουλειά του

Ο: Έχει τα δικά της, τις φίλες της, μ΄αφήνει ήσυχο

Η: Θα φάς; Ετοίμασα το κοτόπουλο
Ο: Όχι τώρα, έχει φορμουλα 1

Ε:...

Η: Κατά βάθος είναι και ρομαντικός

Ο: Εντάξει, μπορεί να πέφτει και καμιά φάπα

Η: Δεν θα πάρετε κάτι;

Ο: Δεν μαγειρεύει και σαν τη μάνα μου

Ε:...
Ο: Εντάξει είναι, ξες πόσα χρόνια είμαστε μαζί;

Η: Τον αγαπώ μωρέ

Ο: Κάνει όμως φοβερό κρεβάτι.....

Η: Το νεράκι σας

Ε:...

Η: Γλίστρησα στο μπάνιο, λέτε να φανεί στη φωτογραφία;

Ε:...

Ο: Τέλειωσες;

Ε:...

Ο: Άντε ναι, γειά σας

Ε:...

Η: Εμείς ευχαριστούμε


(πόρτα)
Ο: Από που είπες ότι ήταν αυτός ο μαλάκας;





Το σκίτσο παλιότερο, το σχόλιο καινούργιο, αφορμή η συζήτηση περί τιμωρών, θηλυκότητας, και το πολύ εύστοχο σχόλιο περί ανδρισμού του Αρτ Ατάκ.

Θα γίνει τίποτα;

¨Ε

Αφιερωμένο στις εγκύους και στις νέες μητέρες

Είναι δυσκολότερο από τα 20χιλιόμετρα βάδην, πιο συγκλονιστικό από τα 3000 μέτρα στιπλ, έχει χαρακτηριστικά του σλάλομ, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί την επιδεξιότητα οδηγού μότο κρος.
Κι όμως ακόμα δεν θεωρείται ολυμπιακό άθλημα.
Είναι πράγματι κρίμα. Αν και η χώρα μας έχει ιδανικές συνθήκες διργάνωσης, δεν έχουμε ομοσπονδία. Αν και δεκάδες πρωτοκλασσάτες αθλήτριες, μεγάλα ταλέντα, χάνονονται στην ανωνυμία, ούτε στο Πεκίνο δεν θα ακούσουμε τον εθνικό μας ύμνο σαν επιβράβευση της υπεροχής μας απέναντι στις κλασικά μεγάλες δυνάμεις του αθλητισμού.
Τί κάνει η Πολιτεία; Γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία αδρανεί;
Προτείνουμε επιτέλους και επίσημα τη διοργάνωση αθλοπαιδιών, με ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής στα λεβέντικα γυναικόπαιδα της πατρίδας μας. Τα πρώτα Καρρότσεια 2005.
Το αστικό κέντρο οποιασδήποτε μεγαλύτερης ελληνικής πόλης προσφέρεται ως τόπος διοργάνωσης, χωρίς μάλιστα να απαιτείται η παραμικρή παρέμβαση: 50 μέτρα διάβαση με σηματοδότη, 200 μέτρα με καροτσάκι σε πεζοδρόμιο, άλμα εις λεωφορείο χωρίς νευρικό κλονισμό, σλάλομ ταχύτητος με διπλοπαρκαρισμένα, κλπ.
Η συμμετοχή του φιλοθεάμονος κοινού θεωρείται δεδομένη, και τα έσοδα από τη διοργάνωση μπορούν να χρησιμεύσουν για μια καμπάνια ευαισθητοποίησης του πολίτη με στόχο την επέκταση της αστικής ζούγκλας σε υποβαθμισμένες και υποανάπτυκτες περιοχές.

Σκίτσο του ¨ΕΡΓΟC, που δημοσιεύτηκε στο νούμερο 0 της Γαλέρας. Σύντομα κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος, μην το χάσετε. Και σε λίγες μέρες η ιστοσελίδα http://www.galera.gr/θα είναι πάλι επισκέψιμη

Kαλό χειμώνα

Είμαστε όλοι εδώ;
Ξέμεινε κανείς στις παραλίες;
Το σκίτσο είχε γίνει το Σεπτέμβριο του 2001.
Θέλετε να δείτε και το επόμενο;
Ορίστε.....

Πριν πεις τον άλλο φασίστα, κοίτα στον καθρέφτη.

Πρόκειται για μια περίπτωση λογοκρισίας, που δεν είναι πρωτοφανής, απλά έγινε γνωστή. Καθώς το θέμα προέκυψε στις 14 Αυγούστου, δεν ξέρω αν το ξέρατε. Εγώ σήμερα το έμαθα, οπότε σήμερα το σχολιάζω. Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, διαβάστε εδώ:
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD046.htm
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD047.htm
Ή απλά συνεχίστε διαβάζοντας τις δικές μου σκέψεις...
Θυμάμαι ένα ταξίδι στις Πρέσπες πριν 10 χρόνια. Σταματήσαμε για φασολάδα με την κοπελλιά μου σ΄ένα ταβερνάκι δίπλα στο δρόμο, σ΄ένα χωριό που δεν θυμάμαι τ΄όνομά του. Ένα 17χρονο παλληκάρι μας είδε, μοιάζαμε τουρίστες, και μας πλησίασε. Ζούσε στην Αυστραλία και οι γονείς του τον στέλνανε κάθε χρόνο διακοπές στην πατρίδα. Βοηθούσε λίγο τους παπούδες του στο μαγαζί, αλλά γενικά σκυλοβαριότανε. Που να βρει εκεί στα κατσάβραχα ο καημένος κάτι που να ταιριάζει στα ενδιαφέροντά του (ροκενρολ, χάρλεϋ, κορίτσια....). Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι παρόλο που είχε γεννηθεί στο χωριό, δεν ήξερε γρί ελληνικά. Ε, είπα μέσα μου, κλασική περίπτωση παιδιων μετανάστη, που χάνουν την πατρική γλώσσα. Αλλά έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν τον άκουσα να μιλάει με τους παπούδες του σε μια γλώσσα που πρώτη φορά άκουγα. "Αυτή είναι η γλώσσα μας" μου λέει, "αλλά η γιαγιά δεν μ΄αφήνει να τη μιλάω όταν έχει πελατεία το μαγαζί. Γιατί μας βρίζουν οι συνοριακοί, οι στρατιώτες και οι αστυνόμοι,....και αυτοί είναι κι οι μόνοι πελάτες". Η γλώσσα ήταν μακεδονίτικα. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα κάτι. Όπως πριν από κάποια χρόνια είχα καταλάβει από ένα άλλο παλλικάρι που συνταξιδεύαμε στο "ακρόπολις εξπρες", τότε που τα σύνορα με το βορρά ήταν ακόμα ανοιχτά. Το παιδί εκείνο μου είχε χαρίσει το κόκκινο αστέρι που κοσμούσε το γιουγκοσλαβικό στρατιωτικό του πηλίκιο. Μιλούσαμε ώρες, αυτός ήξερε εσπεράντο και κάπως κουτσοσυνεννοούμασταν. Μου είχε πει λοιπόν ότι ήταν αλβανόφωνος, όπως και όλοι στο χωριό του, και ότι ζούσανε με το στίγμα αυτό, με την καρπαζιά να πέφτει σύννεφο, και με το παράπονο γιατί δεν ήξερε σε τι έφταιγε. Κι αυτό μου θύμησε πάλι κάτι που ήξερα από τα παιδικά μου χρόνια. Ότι ο πατέρας μου ναι μεν μιλούσε βλάχικα με την μάνα του, αλλά με τα παιδιά του ποτέ. Γιατί στην ελληνική κοινωνία το να είσαι βλάχος είναι στίγμα και βρισιά, και γιατί δεν ήθελε τα παιδιά του να κουβαλάνε αυτό το βάρος. Εμείς τα παιδιά, γεννημένα στην πόλη, θα μπορούσαμε έτσι να γλιτώσουμε αυτήν τη ρετσινιά. Παράξενος κόσμος.... Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί θα έπρεπε να ντρέπομαι για την καταγωγή μου. Η Σαμαρίνα, το σπίτι του παππού, ο τόπος των πιο ξένοιαστων παιδικών διακοπών, αυτά τα απίστευτα όμορφα βουνά... Γιατί να το ντραπώ;
Είναι δικαίωμα του καθενός να μιλάει τη γλώσσα του, να φωνάζει τα παιδιά του με το όνομά τους, να διεκδικεί ίσα δικαιώματα με όσους έχουν την τύχη να μιλάνε την επίσημη γλώσσα του κράτους. Αν μιλάμε για τους Κούρδους της Τουρκίας, όλοι οι έλληνες συμφωνούν, αν μιλάμε για τους ελληνόφωνους της Αλβανίας, επίσης. Πόσοι έλληνες θα συμφωνούσαν ότι οι ομιλούντες την βλαχική, την τουρκική, την μακεδονιτικη γλώσσα έχουν δικαίωμα να την διδάσκονται στα σχολεία της χώρας μας;
Πόσα εκατόλιτρα μελάνι χυθήκανε για να στιλητεύσουν τους διωγμούς των απανταχού ελλήνων, από όλους αυτούς τους άδικους γείτονες μας; Άλλα τόσα λίτρα λάσπης χυμάνε πάνω σ΄όποιον τολμήσει να μιλήσει για τους διωγμούς και τα εγκλήματα του δικού μας άδικου κράτους σε βάρος των γειτόνων μας. Ποιος τολμάει να πει ότι στην Ελλάδα μιλιούνται κι άλλες γλώσσες; ποιος τις ονομάζει με το όνομά τους;
Έχουμε λόγους να μισούμε τους γείτονες γι αυτά που μας κάνανε; Έχουν μήπως κι οι γείτονες λόγους να μας μισούν για αυτά που τους κάναμε εμείς;
Όχι, δεν έχουμε κανέναν λόγο. Γιατί ότι έγινε έγινε. Και δεν ήμουν εγώ ο φαντάρος που ξυλοφόρτωσε το αυστραλομακεδονάκι, ούτε ο Μουσταφά αυτός που έκαψε το σπίτι του παπού μου στον Πόντο. Έχει φτάσει πια ο καιρός για να επουλωθούν τα τραύματα, μόνο που πρέπει όλοι να κατέβουμε από το βάθρο της βεβαιότητας, να σκύψουμε και να ακούσουμε την εκδοχή του γείτονα, την Ιστορία όπως την έμαθε αυτός, και να κοιτάξουμε να βρούμε την αλήθεια. Που πιθανώς να μην βολεύει κανέναν απ΄τους δυό μας....
Αλλά πριν απ΄αυτό θα έπρεπε να κοιταχτούμε καλά στον καθρέφτη. Μήπως αυτά τα εξογκώματα, που στο κεφάλι μας τα βλέπουμε για καρούμπαλα, όταν τα βλέπουμε στο κεφάλι του γείτονα τα ονομάζουμε κέρατα του τέρατος; Μήπως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Πάντως αν βαρεθήκατε προηγουμένως να πατήστε το λινκ, εδώ ξανά, μια πολύ γλυκιά ιστορία εθνικής υπερηφάνειας.
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD046.htm
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD047.htm
Μπράβο στο Θανάση Τριαρίδη για το θάρρος του να πει τα πράματα με τ΄όνομά τους, ας ξέρει ότι δεν είναι μόνος.

¨ΕΡΓΟC και θεάματα

Ο εικονοπλάστης γνωστός και ως ¨ΕΡΓΟC(*)εγκαταστάθηκε μεταξύ 1997 και 1998 στη γενέτειρα, όπου και καταδικάστηκε μετά από συνοπτικές διαδικασίες να γελοιογραφεί καθημερινά στην εφημερίδα Θεσσαλονίκη (γνωστή και ως γεφύρι της Άρτας), ενώ ταυτόχρονα συναγελαζόταν με τους μέλλοντες αστέρες της πέννας στο αυτοαποκαλούμενο εργαστήρι των κόμικς στην Πάνω Πόλη. Στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τον εθισμό του στα μπίτμαπ, διακόπτει την θητεία του, δημοσιεύοντας έγχρωμα καρτούνς (Διακόπτης) στη σελίδα του www.flash.gr. Πάσχει από χρόνιο σύνδρομο απώλειας της πατρικής κουτσοβλαχικής γλώσσας, που καταστέλει ακολουθόντας πρόγραμμα εκμάθησης βασκικών. Συνεργάτης πολλαπλών βραχύβιων ομαδικών εγχειρημάτων: μαθητική ΠΡΟΤΑΣΗ, Killer Joe, Lukas, Urbs, Themrock, comixCrash, Χωματερή, εξακολουθεί να ζει και να σκέπτεται ασπρόμαυρα.
(*) Πώς γράφεται; με κεφαλαία: ΄Επσιλον με διαλυτικά, και μετά Ρο, Γάμα, Όμικρον και στο τέλος το τρίτο γράμμα του λατινικού αλφαβήτου, δηλαδή:¨ΕΡΓΟC, καλά;

Άδεια εργασίας

Για το καλό σου

Σκίτσο του Yorgos από το ισπανικό περιοδικό cañamo.

Οπτική ρητορική κι άλλες περιπέτειες

Καλως ήρθατε στο εικονοπλαστείο.
Εδώ δεν υπάρχει μηχανική χωρίς μαγεία, ούτε σαμανισμός άνευ λόγου. Συνυπάρχει χωρίς ενοχλήσεις η λογοδιάρροια και η σιωπή, η επιστήμη και το παράλογο, impossible realities....
Το φτωχικό μας φιλοξενεί εικονολάτρες κι εικονομάχους, οπαδούς της χωρίς λόγια επικοινωνίας και λοιπά θύματα της μηχανής.
Στο ρόλο του Κουασιμόδου ο Νίκος Οπελάτης.
Επίσημοι προσκεκλημένοι εικονοπλάστες: ο ¨ΕPΓΟC, o SONIDEWAR και ο YORGOS K.
Βλάχοι, άθεοι, παοκτσήδες, νεοφιλελεύθεροι, καταναλωτές ουσιών, μέτοικοι, καραγκιόζηδες, και λοιποί εγωκεντρικοί μου πελάτες, προσδεθείτε και ακολουθήστε τις οδηγίες του ειδικευμένου μας προσωπικού.