Ο τυχεράκιας (αναβαθμισμένος)

Ασήμαντο αλλά αληθινό. Το ταξίδι είχε κάτι τι από οδύσσεια, αλλά μασάμε; Ο πηγαιμός με τα απρόβλεπτα ήταν κατά 9 ώρες και 300 χμ μακρύτερος του αναμενόμενου, και για το γυρισμό με τα χιόνια, τις αλυσίδες και τα συμπαραμαρτούμενα χρειάστηκε μια έξτρα διανυκτέρευση.
Αλλά μπρος στα κάλλη τί΄ναι ο πόνος. Όσο κιαν το μεγαλύτερο κομμάτι του φεστιβάλ το πέρασα τροχάδην, αφού δεν μου λέει (σχεδόν)τίποτα, η τελική εντύπωση είναι ότι από τα καλά δεν είδα ούτε τα μισά. Ας πούμε από τα απωανατολίτικα δεν πρόλαβα να δώ τίποτα, και βρίστε με με το δίκιο σας. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο το φετινό φεστιβάλ είχε υψηλό βαθμό δυσκολίας. Η πλατεία Σεν Μαρς που κανονικά είναι το κέντρο του φεστιβάλ, ήταν φέτος ένα τεράστιο εργοτάξιο, ή καλύτερα ένας αχανής κρατήρας. Τα περίπτερα λοιπόν δεν ήταν στις συνήθεις τους θέσεις, αλλά διασκορπισμένα όπου χωρέσαν στην υπόλοιπη πόλη. Ψάχνε βρίσκε. Εκτός από τους πολύ μεγάλους εκδότες που πιάνουν ένα περίπτερο στην καθησιά, οι μικροί ήταν αδύνατον να καταλάβεις που βρίσκονται. Ίσως αυτό να εξηγεί εν μέρει γιατί πολλοί εναλλακτικοί εκδοτικοί οίκοι αποφασίσαν να μην συμμετάσχουν με δικό τους στάντ στο πανυγύρι. Πιάσαν ένα μικρό μαγαζάκι απόμερα στο κέντρο, και εκεί, σ΄έναν χώρο 15τετραγωνικών, ανοίξαν από κοινού ένα βιβλιοπωλείο για τέσσερις μέρες. Εκεί να δεις ποιότητα, πρωτοπορία, αισθητική... Απ΄αυτά που μας αρέσουν στους εικονοπλάστες και όχι απαραίτητα στους Πελάτες.
Τί ωραία πράγματα που υπάρχουν και δεν τα ξέρουμε!

Η κρίση μεταξύ εμπορικού και μή κόμιξ για φέτος πάντως μάλλον γεφυρώθηκε, αφού το μεγάλο βραβείο απονεμήθηκε στον Trondheim. Tου χρόνου λοιπόν πρόεδρος του φεστιβάλ θα είναι αυτός ο ανατρεπτικός τύπος, ένας από τους ιδρυτές της πρωτοπόρας L΄associacion, πολυγραφότατος και δημιουργικός σεναριογράφος, μινιμαλιστής εικονογράφος και παρόλα αυτά εμπορικός, ... Μετά τον φετινό πρόεδρο Wolinski, που άξια τιμήθηκε, αλλά η έκθεσή του μου φάνηκε χλωμή, νομίζω ότι του χρόνου ο Trondheim θα λάμψει διπλά, και μαζί του το φεστιβάλ υπόσχεται πολλά.
Όλα καλά: ο Gipi το κέρδισε το βραβείο για να χαρεί κι ο Κουκουζέλης.
Ο Frezzato (tour de France) που ζωγραφίζει τόσο ωραία ώς άλλος Pazienza !
ο Mezzo με το στυλάτο του αντεργκράουντ;
ο Vanoli, και η Αriane Pinel με τις αυτοβιογραφικές τους ιστορίες,
o Reimi με ένα αριστουργηματικό χωρίς λόγια βιβλίο με μύγες,
η Capsule Cosmique, το Choco Creed, το Ferraille δραστήριες εξαιρετικές ομάδες νέων αστέρων...
Κινηματογράφος τσέπης, σκιτσοσυναυλίες, κόμιξCD, (...), διαδικτυακά και μή σχολεία κόμικς, πολύ πράμα, και τί να πρωτοπώ...
Αυτά προς στιγμήν.
Τυχεράκηδες οι εικονοπλάστες που τους τυχαίνει ταξίδι στην Ανγκουλέμη εν καιρώ φεστιβάλ.

33ο φεστιβάλ κόμικς στην Ανγκουλέμ.

Σακίδιο, επισκεπτήρια, μαρκαδοράκια, τα άλμπουμ, φάκελος υπό μάλης... Οι εικονοπλάστες πάνε εκδρομή! Πέμπτη πρωί το τρένο φτάνει στην Ανγκουλέμ. Θα κάτσουμε δυο μέρες μόνο, κι ό,τι προλάβουμε να δούμε. Κλασικά το Σαββατοκύριακο είναι καταδικασμένο στην πολυκοσμία, οπότε λέμε να το αποφύγουμε.
Γιά να δούμε τί θα δούμε!

Σε ζηλεύω

Χτύπησε το τηλέφωνο.
Ναί;
Τί "ναι" ρε μαλάκα, στην Ισπανία δεν ζεις;
Πού να εξηγείς...
Ρε ο Β.! Καλή χρονια, (φίλος από τα παλιά), που μας θυμήθηκες ρε Β.;
Τί κάνεις λέει, ακόμα με τα σκίτσα ασχολείσαι; Άντε ρε, σοβαρά;
Μπράβο σου μού λέει, σε ζηλεύω και σε θαυμάζω.

Χάρηκα δεν λέω. Όσο νά ναι. Μια καλή κουβέντα την ημέρα, το γιατρό τον κάνει σκόνη.

Αλλά μετά κάτι μ' έπιασε. ΄Οχι ρε γαμώτο, τί διάολο ζηλεύεις ρε Β.;
Ό,τι έκανα για μένα τό κανα.
Εσύ τί έκανες;
Έκανες κάτι για τα όνειρά σου; Τόλμησες να μπεις μέσα, να πληρώσεις χωρίς εγγυήσεις για το αντάλλαγμα; Μόνη εγγύηση είναι το ότι το θέλει η ψυχούλα σου. Κι αν χάσεις, έμαθες.
Αλλά αν δεν θέλησες να ρίξεις τα μούτρα σου, αν δεν θέλησες να εγκαταλείψεις το σίγουρο πλεούμενο, γιατί λες ότι ζηλεύεις;
Του την είπα του Β. Και χοντρά μάλλον. Τί έφταιγε ο ανθρωπάκος; Μια καλή κουβέντα είπε και του την έβγαλα ξινή.

Δεν θέλω να είμαι το πρότυπο κανενός. Θέλω οι φίλοι μου να είναι πρότυπο του εαυτού τους.
Θέλω τους φίλους μου να ονειρεύονται, να τολμάνε, να σπάνε τα μούτρα τους, στο κάτω κάτω ποιος μας είπε ότι είναι εύκολο το σπορ του ζειν;

Όταν έχω σπάσει τα μούτρα μου, θέλω τους ανθρώπους μου να μην μου λεν: είδες ρε χοντροκέφαλε, στά λεγα ότι δεν γίνεται; Αλλά: το πιστεύεις, που θα πάει, θα τα καταφέρεις!

Ο Β. είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θα σου σταθεί στα δύσκολα, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν θα δεχόταν βοήθεια όταν είναι στις μαύρες του. Είναι μάλλον γιατί δεν μπορεί να βρει αυτήν την απόσταση που έχει από τους τρίτους, όταν βλέπει τον εαυτό του.

Προσωπικός εγκέφαλος,...

Πέρασε καιρός από την τελευταία ανανέωση του μπλογκ. Όχι μόνο δεν έγραψα τίποτα αλλά ούτε καν διάβασα τις τελευταίες εβδομάδες στο δίκτυο. Η απόσταση μού έκανε καλό, γιατί είχα το χρόνο να έρθω πιο κοντά στους ανθρώπους μου που δεν έχουν σχέση με αυτόν τον μικρόκοσμο των ελληνικών μπλογκ. Ωραία είναι να ανταλλάζεις γνώμες χωρίς να χρειάζεται πληκτρολόγιο. Οι απόψεις δεν καταγράφονται στη μνήμη του κομπιούτερ, παρά μόνο στον προσωπικό χώρο κάτω από το τριχωτό κάφκαλο του κεφαλιού.
Το κακό είναι ότι οι εγκέφαλοι έχουν συχνά κάποιες προσωπικές αυτόματες ρυθμίσεις που επιτρέπουν την επεξεργασία ή ακόμη και τη διαγραφή δεδομένων, το παράχωμα πληροφοριών και ατομικά φίλτρα που δεν εγγυώνται τη συμβατότητά τους με το δίκτυο των ανθρώπων. Ουσιαστικά πρόκειται για τις λειτουργίες που κάνουν τον εγκέφαλο να είναι κάτι διαφορετικό από έναν υπολογιστή. Συμβατικά αποκαλούνται συναίσθημα. Άλλοι το λένε ψυχή, ή καρδιά.
Και προφανώς εκτός από κακό είναι και το μεγάλο καλό των εγκεφάλων μας. Η άνευ τεχνικών προαπαιτήσεων έθερνετ σύνδεσή τους με τον ψυχικό κόσμο.
Άγνωστο παραμένει ακόμα το κατά πόσο μπορούμε να πειράξουμε τις προδιαγραφές του ψυχικού μας κόσμου ώστε να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του δικτύου. Αν η καρδιά είναι στη θέση της, νο πρόμπλεμ. Τί γίνεται όμως με τις ελαττωματικές καρδιές;