Σε ζηλεύω

Χτύπησε το τηλέφωνο.
Ναί;
Τί "ναι" ρε μαλάκα, στην Ισπανία δεν ζεις;
Πού να εξηγείς...
Ρε ο Β.! Καλή χρονια, (φίλος από τα παλιά), που μας θυμήθηκες ρε Β.;
Τί κάνεις λέει, ακόμα με τα σκίτσα ασχολείσαι; Άντε ρε, σοβαρά;
Μπράβο σου μού λέει, σε ζηλεύω και σε θαυμάζω.

Χάρηκα δεν λέω. Όσο νά ναι. Μια καλή κουβέντα την ημέρα, το γιατρό τον κάνει σκόνη.

Αλλά μετά κάτι μ' έπιασε. ΄Οχι ρε γαμώτο, τί διάολο ζηλεύεις ρε Β.;
Ό,τι έκανα για μένα τό κανα.
Εσύ τί έκανες;
Έκανες κάτι για τα όνειρά σου; Τόλμησες να μπεις μέσα, να πληρώσεις χωρίς εγγυήσεις για το αντάλλαγμα; Μόνη εγγύηση είναι το ότι το θέλει η ψυχούλα σου. Κι αν χάσεις, έμαθες.
Αλλά αν δεν θέλησες να ρίξεις τα μούτρα σου, αν δεν θέλησες να εγκαταλείψεις το σίγουρο πλεούμενο, γιατί λες ότι ζηλεύεις;
Του την είπα του Β. Και χοντρά μάλλον. Τί έφταιγε ο ανθρωπάκος; Μια καλή κουβέντα είπε και του την έβγαλα ξινή.

Δεν θέλω να είμαι το πρότυπο κανενός. Θέλω οι φίλοι μου να είναι πρότυπο του εαυτού τους.
Θέλω τους φίλους μου να ονειρεύονται, να τολμάνε, να σπάνε τα μούτρα τους, στο κάτω κάτω ποιος μας είπε ότι είναι εύκολο το σπορ του ζειν;

Όταν έχω σπάσει τα μούτρα μου, θέλω τους ανθρώπους μου να μην μου λεν: είδες ρε χοντροκέφαλε, στά λεγα ότι δεν γίνεται; Αλλά: το πιστεύεις, που θα πάει, θα τα καταφέρεις!

Ο Β. είναι από αυτούς τους ανθρώπους που θα σου σταθεί στα δύσκολα, αλλά ο ίδιος ποτέ δεν θα δεχόταν βοήθεια όταν είναι στις μαύρες του. Είναι μάλλον γιατί δεν μπορεί να βρει αυτήν την απόσταση που έχει από τους τρίτους, όταν βλέπει τον εαυτό του.