ΓΙΝΕ ΚΙ ΕΣΥ KAPOIOS, MΠΟΡΕΙΣ!

Αυτό που σε συγκινεί πιο πολύ απ΄ολα στη ζωή σου, είναι να είσαι μόνος σου στο πλήθος. Χωρίς να σε ξέρει κανένας. Ν΄ακούς το ρεπερτόριο των μουσικών του δρόμου, τις ιστορίες των περιπλανόμενων παραμυθάδων, τους μονολόγους των σαλεμένων.

Ωραία.

Αλλά σου αρέσει και να μιλάς. Και μιλάς με τους πλανόδιους, τους λες κι εσύ τον πόνο σου. Άλλες φορές επικροτείς, άλλες χασμουριέσαι, άλλες πάλι τους καταρρακώνεις.

«Πώς σε λεν παιδί μου» σε ρωτάνε, και συ τους λες: «Εγώ δεν έχω όνομα».

Όπα!

Φοβερή ατάκα. Όμηρος, Σέξπιρ, Σεξ Πίστολς, Ξανθόπουλος, Φουνέλ.

Τί να κρύβει πίσω απ την ανωνυμία του αυτό το παιδί; Πονηριά; Κάποιο προσωπικό δράμα; Έναν ατίθασσο χαρακτήρα; λοιπές αιτίες ;

Τέτοιο παιδί είσαι;

Είμαστε μέσα στο μαγαζί, τα φώτα είναι ανοιχτά κι εσύ κάθεσαι έξω απο τη βιτρίνα και χειρονομείς. Κάτι θέλεις μάλλον, αλλά έχει σκοτάδι έξω, δεν φαίνεσαι ρε φίλε, ξέρεις καθρεφτίζουν και τα τζάμια, και ούτε ακούγεσαι καλά. Έχει πάρτυ μέσα, θέλεις, αλλά δεν έρχεσαι. Μας στέλνεις τη σκιά σου.

Είπαμε εσύ δεν είσαι έτσι..

Εσύ απλά δεν ξέρεις πόσο απλό είναι να έχεις όνομα. Να γίνεις κάποιος! Να σε λένε οι άλλοι όπως εσύ θέλεις να σε λένε. Να φαίνεσαι.

Πέντε κουτάκια συμπληρώνεις, αυτό που λέει «γιούζερ νέιμ», πρέπει να είναι στα αγγλικά, το «πάσουορντ» κι αυτό το ίδιο. Όμως το τέταρτο κουτάκι, αυτό που λέει «ντισπλέι νέιμ», μπορεί να είναι και ελληνικό άμα θέλεις. Ή κινέζικο. Είδες;

Τί λες;

«Θα βάλω το όνομά μου το πραγματικό! Εγώ είμαι ήρωας μυθιστορήματος! Ψευδώνυμο θα βάλω;»

Σε καταλαβαίνω, όλοι από τα ίδια περάσαμε. Αυτά θα τα σκεφτείς μόνος σου, μεγάλο παιδί είσαι. Εκφράσου. Γίνε ο νονός σου. Λες και ένα ΝΑΙ στο τέλος, και έγινες. Α ναι, τώρα σου βγάζει τη σελίδα που πρέπει και καλά να φτιάξεις δικό σου μπλογκ. Μην ανησυχείς. Γράψε εκεί melitzana ή ότι σου κατέβει, διάλεξε μετά κι ένα τεμπελέητ, ότι νάναι, εσύ δεν θες να γίνεις τώρα με τη μια παραμυθάς, ούτε μουζικάντης. Δεν θέλεις να ανοιξεις μαγαζί. Θες απλά ένα όνομα σ΄αυτην την κοινωνία.

Είδες; Τώρα είσαι κι εσύ επίσημος σαλεμένος αποψίας με τη βούλα.

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝΕ, καλώςτην/τονα. Τώρα ό,τι γράφεις σαν σχόλιο έχει την υπογραφή σου. Μετά απ΄όλα αυτά, το μόνο δύσκολο είναι να μην ξεχάσεις το όνομά σου. Εύκολα πράγματα.

Γίνεται και πιο εύκολα αν θέλεις δηλαδή. Αν δεν θες ταυτότητα (τη βούλα), ξέχνα τα όλα αυτά τα κουτάκια και το λογαριασμό στο μπλόγκσποτ, και γράφε απλά το ονοματάκι σου κάτω απ΄τα σχόλια. Ξέρεις εσύ. Την υπογραφή σου. Γράφε ένα ονοματάκι μέσα στο σχόλιο, κι άστο να λέει anonymous από κάτω.

Ευχαριστώ.

Όλα αυτά στα γράφω αγαπητή/έ μου ανώνυμη/ε μην τυχόν και μου λυθεί μια μικρή απορία που έχω: Πόσοι είσαι;

Αν το μάθω κι αυτό, μετά, θα έχω μόνο μια αναπάντητη ερώτηση στη ζωή μου: Ποιό είναι το απόκρυφο μέτα/μύνημα (γιατί είμαι πεπεισμένος ότι περί ακροστοιχίδας πρόκειται), που σχηματίζουν αυτές οι ορδές των ανεμοδαρμένων γραμμάτων, που εν είδη τεστ οφθαλμίατρου, καλούμεθα να αναγνωρίσουμε και να πληκτρολογήσουμε, ώστε να αποδείξουμε ΤΑΧΑ ΜΟΥ, ότι δεν είμαστε σπαμ;