Υποχρεωτική εθελοτυφλία.

΄Οσο κι αν μην θέλουμε να το παραδεχτούμε είμαστε λίγο κολλημένοι οι έλληνες με τα "εθνικά θέματα".
Έννοιες όπως "εθνικό συμφέρον", "ξένη πρόκληση", "ανθέλληνες", κάνουν ματ στον εγκέφαλό μας. Ακόμα κι αν πρόκειται για ανεξακρίβωτης προελεύσως πληροφορίες, το άκουσμα αυτών των μαγικών λέξεων βάζει τα αντανακλαστικά του έλληνα σε λειτουργία, μπλοκάρουν τη λογική και ενεργοποιούν τον τραμπούκο μέσα μας.
Επεισόδια στη Θεσσαλονίκη με ακροδεξιούς στην Έκθεση Βιβλίου, εμπρησμός των γραφείων του Ουράνιου Τόξου στη Φλώρινα, παρεμπόδιση του συνεδρίου για τη βλαχική γλώσσα, το αντιαλβανικό μένος με αφορμή έναν αγώνα ποδοσφαίρου, μποϋκοτάζ στην παρέλαση για να μην σηκώσουν αλλοεθνείς τη σημαία μας... η λίστα παραείναι μεγάλη για να μας αφήνει αδιάφορους. Βέβαια τις περισσότερες φορές τα γεγονότα αποσιωπούνται από τον Τύπο της χώρας, διαστρεβλώνονται, ή αναστρέφονται. Η προσφυγή στο ρόλο του θύματος είναι ο συνήθης αντιπερισπασμός μας, ακόμα κι όταν η ελληνική ή η διεθνής δικαιοσύνη καταδικάσει τα συμβάντα.
Δεχόμαστε ότι ο έλληνας έχει το δικαίωμα (το ΧΡΕΟΣ) να εκφράζει τον αλυτρωτισμό του (εθνικά δίκαια), ο ξένος όμως, ΟΧΙ (ξένη πρόκληση). Διατυμπανίζουμε την ανάγκη αυτοδιάθεσης του κουρδικού λαού (ανθρωπισμός), αλλά βουλώνουμε τ' αφτιά μας όταν ακούμε να μιλάνε για τα δικαιώματα των μειονοτικών γλωσσών στη χώρα μας (σκοτεινά συμφέροντα). Κάνουμε χιούμορ με το επίπεδο των διάφορων δικών μας Καρατζαφεραίων, αλλά εκλαμβάνουμε ως προσβολή (ή και άμεση απειλή) αντίστοιχες αρλούμπες του όποιου ανεγκέφαλου πολιτικού άλλου βαλκανικού κράτους. Τα ιστορικά γεγονότα ερμηνεύονται με υποκειμενικά κριτήρια: γενοτονίες κάνουν μόνο οι άλλοι (Σμύρνη), εμείς μόνο εθνικοαπλευθερωτικό αγώνα (Τριπολιτσά). Επιστημονικές μελέτες (Φαλμεράιερ) που δεν συμφωνούν με τα εθνικά ιδεώδη, ξεφτιλίζονται, ενώ μύθοι επιπέδου νηπιαγωγείου (οι Αρβανίτες έχουν ελληνικές ρίζες) αναδεικνύονται σε αδιαμφισβήτητα τεκμήρια. Περηφανευόμαστε αυθαίρετα για διάφορες ένδοξες στιγμές του έθνους (Μεγαλέξανδρος), ενώ διαγράφουμε από τη συλλογική μας μνήμη τις άβολες σελίδες της ιστορίας μας (Ταγματασφαλίτες). Θέλουμε να μην ξέρουμε ότι η ελληνική πλευρά έσφαξε και τρομοκράτησε την τουρκοκυπριακή μειονότητα επί ΕΟΚΑ Β', παραβλέπουμε το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έριξε τον Μακάριο, αλλά βέβαια τα ελαφρυντικά του στυλ, "φταίει η χούντα" δεν ισχύουν για την άλλη μεριά.

Όλα αυτά είναι δείγματα μιας κοντόφθαλμης αντίληψης του κόσμου. Μουτζαχεντινισμός. Είναι κουτοπονηριές που όχι μόνο δεν βοηθάνε τη χώρα, αλλά δηλητηριάζουν τις διεθνείς της σχέσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πολίτες πρέπει να κάνουν καθημερινά το χαζό για να μην θίγονται από το ψέμα και τη μονομέρεια του "εθνικού συμφέροντος". Χιλιάδες άνθρωποι καταγγέλλονται ως "εθνικοί μειοδότες", προδότες και ξένοι δάκτυλοι, μόνο επειδή εκφράζουν μια διαφορετική γνώμη στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Εκατομμύρια ξένοι αμφιβάλλουν για την ποιότητα του "ελληνικού" τρόπου σκέψης και εκπλήσσονται από τον σκληροπυρηνισμό μας.

Ποιον φοβόμαστε και δεν λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους; Είναι εθνικά συμφέρον να καταπατούμε ως κράτος τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιον συμφέρει η εχθρότητα και η υπεροψία που δείχνουμε απέναντι σε όλους τους γείτονες μας; Ποιανού συμφέρον είναι η στήριξη του Μιλόσεβιτς; Με βλέπει κανείς όταν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου; Δικαιούνται τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχιώνουντην καθημερινότητά μας;
Το μόνο πραγματικό συλλογικό συμφέρον είναι η αλήθεια. Μπορεί να πονάει αλλά πρέπει να μας αρέσει.

Γιατί οι "άλλοι" δεν είναι πιο βλάκες από μας.
Γιατί κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μας έδωσε αέναο συγχωροχάρτι, ούτε καν αναγνώρισε την ανωτερότητά μας λόγω ελληνικής καταγωγής.
Γιατί η αξιοπιστία ενός λαού είναι σοβαρή υπόθεση.

Για μια υπόληψη ζούμε, (ναούμ...).