Τσιμέντο να γίνει;

"Για να έχουμε τουρίστες, πρέπει να κάνουμε έργα υποδομής". Σωστά.
"Ακόμα και τις ακτές μας μπορούμε να καταστρέψουμε, για να έχει ο τουρίστας το αεροδρόμιο που του αξίζει".
Χμμμ, ...
Η επέκταση του αεροδιαδρόμου του αεροδρομίου Θεσσαλονίκης, είναι μια μάλλον κακή ιδέα.
Αν δεν το ξέρατε, διαβάστε να ενημερωθείτε.

Το σκίτσο είναι προδημοσίευση από τη ΓΑΛΕΡΑ.

ΓΙΝΕ ΚΙ ΕΣΥ KAPOIOS, MΠΟΡΕΙΣ!

Αυτό που σε συγκινεί πιο πολύ απ΄ολα στη ζωή σου, είναι να είσαι μόνος σου στο πλήθος. Χωρίς να σε ξέρει κανένας. Ν΄ακούς το ρεπερτόριο των μουσικών του δρόμου, τις ιστορίες των περιπλανόμενων παραμυθάδων, τους μονολόγους των σαλεμένων.

Ωραία.

Αλλά σου αρέσει και να μιλάς. Και μιλάς με τους πλανόδιους, τους λες κι εσύ τον πόνο σου. Άλλες φορές επικροτείς, άλλες χασμουριέσαι, άλλες πάλι τους καταρρακώνεις.

«Πώς σε λεν παιδί μου» σε ρωτάνε, και συ τους λες: «Εγώ δεν έχω όνομα».

Όπα!

Φοβερή ατάκα. Όμηρος, Σέξπιρ, Σεξ Πίστολς, Ξανθόπουλος, Φουνέλ.

Τί να κρύβει πίσω απ την ανωνυμία του αυτό το παιδί; Πονηριά; Κάποιο προσωπικό δράμα; Έναν ατίθασσο χαρακτήρα; λοιπές αιτίες ;

Τέτοιο παιδί είσαι;

Είμαστε μέσα στο μαγαζί, τα φώτα είναι ανοιχτά κι εσύ κάθεσαι έξω απο τη βιτρίνα και χειρονομείς. Κάτι θέλεις μάλλον, αλλά έχει σκοτάδι έξω, δεν φαίνεσαι ρε φίλε, ξέρεις καθρεφτίζουν και τα τζάμια, και ούτε ακούγεσαι καλά. Έχει πάρτυ μέσα, θέλεις, αλλά δεν έρχεσαι. Μας στέλνεις τη σκιά σου.

Είπαμε εσύ δεν είσαι έτσι..

Εσύ απλά δεν ξέρεις πόσο απλό είναι να έχεις όνομα. Να γίνεις κάποιος! Να σε λένε οι άλλοι όπως εσύ θέλεις να σε λένε. Να φαίνεσαι.

Πέντε κουτάκια συμπληρώνεις, αυτό που λέει «γιούζερ νέιμ», πρέπει να είναι στα αγγλικά, το «πάσουορντ» κι αυτό το ίδιο. Όμως το τέταρτο κουτάκι, αυτό που λέει «ντισπλέι νέιμ», μπορεί να είναι και ελληνικό άμα θέλεις. Ή κινέζικο. Είδες;

Τί λες;

«Θα βάλω το όνομά μου το πραγματικό! Εγώ είμαι ήρωας μυθιστορήματος! Ψευδώνυμο θα βάλω;»

Σε καταλαβαίνω, όλοι από τα ίδια περάσαμε. Αυτά θα τα σκεφτείς μόνος σου, μεγάλο παιδί είσαι. Εκφράσου. Γίνε ο νονός σου. Λες και ένα ΝΑΙ στο τέλος, και έγινες. Α ναι, τώρα σου βγάζει τη σελίδα που πρέπει και καλά να φτιάξεις δικό σου μπλογκ. Μην ανησυχείς. Γράψε εκεί melitzana ή ότι σου κατέβει, διάλεξε μετά κι ένα τεμπελέητ, ότι νάναι, εσύ δεν θες να γίνεις τώρα με τη μια παραμυθάς, ούτε μουζικάντης. Δεν θέλεις να ανοιξεις μαγαζί. Θες απλά ένα όνομα σ΄αυτην την κοινωνία.

Είδες; Τώρα είσαι κι εσύ επίσημος σαλεμένος αποψίας με τη βούλα.

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝΕ, καλώςτην/τονα. Τώρα ό,τι γράφεις σαν σχόλιο έχει την υπογραφή σου. Μετά απ΄όλα αυτά, το μόνο δύσκολο είναι να μην ξεχάσεις το όνομά σου. Εύκολα πράγματα.

Γίνεται και πιο εύκολα αν θέλεις δηλαδή. Αν δεν θες ταυτότητα (τη βούλα), ξέχνα τα όλα αυτά τα κουτάκια και το λογαριασμό στο μπλόγκσποτ, και γράφε απλά το ονοματάκι σου κάτω απ΄τα σχόλια. Ξέρεις εσύ. Την υπογραφή σου. Γράφε ένα ονοματάκι μέσα στο σχόλιο, κι άστο να λέει anonymous από κάτω.

Ευχαριστώ.

Όλα αυτά στα γράφω αγαπητή/έ μου ανώνυμη/ε μην τυχόν και μου λυθεί μια μικρή απορία που έχω: Πόσοι είσαι;

Αν το μάθω κι αυτό, μετά, θα έχω μόνο μια αναπάντητη ερώτηση στη ζωή μου: Ποιό είναι το απόκρυφο μέτα/μύνημα (γιατί είμαι πεπεισμένος ότι περί ακροστοιχίδας πρόκειται), που σχηματίζουν αυτές οι ορδές των ανεμοδαρμένων γραμμάτων, που εν είδη τεστ οφθαλμίατρου, καλούμεθα να αναγνωρίσουμε και να πληκτρολογήσουμε, ώστε να αποδείξουμε ΤΑΧΑ ΜΟΥ, ότι δεν είμαστε σπαμ;

Υποχρεωτική εθελοτυφλία.

΄Οσο κι αν μην θέλουμε να το παραδεχτούμε είμαστε λίγο κολλημένοι οι έλληνες με τα "εθνικά θέματα".
Έννοιες όπως "εθνικό συμφέρον", "ξένη πρόκληση", "ανθέλληνες", κάνουν ματ στον εγκέφαλό μας. Ακόμα κι αν πρόκειται για ανεξακρίβωτης προελεύσως πληροφορίες, το άκουσμα αυτών των μαγικών λέξεων βάζει τα αντανακλαστικά του έλληνα σε λειτουργία, μπλοκάρουν τη λογική και ενεργοποιούν τον τραμπούκο μέσα μας.
Επεισόδια στη Θεσσαλονίκη με ακροδεξιούς στην Έκθεση Βιβλίου, εμπρησμός των γραφείων του Ουράνιου Τόξου στη Φλώρινα, παρεμπόδιση του συνεδρίου για τη βλαχική γλώσσα, το αντιαλβανικό μένος με αφορμή έναν αγώνα ποδοσφαίρου, μποϋκοτάζ στην παρέλαση για να μην σηκώσουν αλλοεθνείς τη σημαία μας... η λίστα παραείναι μεγάλη για να μας αφήνει αδιάφορους. Βέβαια τις περισσότερες φορές τα γεγονότα αποσιωπούνται από τον Τύπο της χώρας, διαστρεβλώνονται, ή αναστρέφονται. Η προσφυγή στο ρόλο του θύματος είναι ο συνήθης αντιπερισπασμός μας, ακόμα κι όταν η ελληνική ή η διεθνής δικαιοσύνη καταδικάσει τα συμβάντα.
Δεχόμαστε ότι ο έλληνας έχει το δικαίωμα (το ΧΡΕΟΣ) να εκφράζει τον αλυτρωτισμό του (εθνικά δίκαια), ο ξένος όμως, ΟΧΙ (ξένη πρόκληση). Διατυμπανίζουμε την ανάγκη αυτοδιάθεσης του κουρδικού λαού (ανθρωπισμός), αλλά βουλώνουμε τ' αφτιά μας όταν ακούμε να μιλάνε για τα δικαιώματα των μειονοτικών γλωσσών στη χώρα μας (σκοτεινά συμφέροντα). Κάνουμε χιούμορ με το επίπεδο των διάφορων δικών μας Καρατζαφεραίων, αλλά εκλαμβάνουμε ως προσβολή (ή και άμεση απειλή) αντίστοιχες αρλούμπες του όποιου ανεγκέφαλου πολιτικού άλλου βαλκανικού κράτους. Τα ιστορικά γεγονότα ερμηνεύονται με υποκειμενικά κριτήρια: γενοτονίες κάνουν μόνο οι άλλοι (Σμύρνη), εμείς μόνο εθνικοαπλευθερωτικό αγώνα (Τριπολιτσά). Επιστημονικές μελέτες (Φαλμεράιερ) που δεν συμφωνούν με τα εθνικά ιδεώδη, ξεφτιλίζονται, ενώ μύθοι επιπέδου νηπιαγωγείου (οι Αρβανίτες έχουν ελληνικές ρίζες) αναδεικνύονται σε αδιαμφισβήτητα τεκμήρια. Περηφανευόμαστε αυθαίρετα για διάφορες ένδοξες στιγμές του έθνους (Μεγαλέξανδρος), ενώ διαγράφουμε από τη συλλογική μας μνήμη τις άβολες σελίδες της ιστορίας μας (Ταγματασφαλίτες). Θέλουμε να μην ξέρουμε ότι η ελληνική πλευρά έσφαξε και τρομοκράτησε την τουρκοκυπριακή μειονότητα επί ΕΟΚΑ Β', παραβλέπουμε το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έριξε τον Μακάριο, αλλά βέβαια τα ελαφρυντικά του στυλ, "φταίει η χούντα" δεν ισχύουν για την άλλη μεριά.

Όλα αυτά είναι δείγματα μιας κοντόφθαλμης αντίληψης του κόσμου. Μουτζαχεντινισμός. Είναι κουτοπονηριές που όχι μόνο δεν βοηθάνε τη χώρα, αλλά δηλητηριάζουν τις διεθνείς της σχέσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πολίτες πρέπει να κάνουν καθημερινά το χαζό για να μην θίγονται από το ψέμα και τη μονομέρεια του "εθνικού συμφέροντος". Χιλιάδες άνθρωποι καταγγέλλονται ως "εθνικοί μειοδότες", προδότες και ξένοι δάκτυλοι, μόνο επειδή εκφράζουν μια διαφορετική γνώμη στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Εκατομμύρια ξένοι αμφιβάλλουν για την ποιότητα του "ελληνικού" τρόπου σκέψης και εκπλήσσονται από τον σκληροπυρηνισμό μας.

Ποιον φοβόμαστε και δεν λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους; Είναι εθνικά συμφέρον να καταπατούμε ως κράτος τα ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιον συμφέρει η εχθρότητα και η υπεροψία που δείχνουμε απέναντι σε όλους τους γείτονες μας; Ποιανού συμφέρον είναι η στήριξη του Μιλόσεβιτς; Με βλέπει κανείς όταν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου; Δικαιούνται τα φαντάσματα του παρελθόντος να στοιχιώνουντην καθημερινότητά μας;
Το μόνο πραγματικό συλλογικό συμφέρον είναι η αλήθεια. Μπορεί να πονάει αλλά πρέπει να μας αρέσει.

Γιατί οι "άλλοι" δεν είναι πιο βλάκες από μας.
Γιατί κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μας έδωσε αέναο συγχωροχάρτι, ούτε καν αναγνώρισε την ανωτερότητά μας λόγω ελληνικής καταγωγής.
Γιατί η αξιοπιστία ενός λαού είναι σοβαρή υπόθεση.

Για μια υπόληψη ζούμε, (ναούμ...).

Love is...

(...)

Δεν πετάει

Όποιος δεν θέλει, δεν πετάει...

Πετάει πετάει...

Υπάρχουν σκέψεις που αξίζουν, ...
Αλλά αν δε τις αφήσεις ελεύθερες δεν μπορείς να το ξέρεις.
(εικονογράφηση του ΕΡΓΟC από το βιβίο "3δευτερόλεπτα" του Σάκη Σερέφα. )

X+1 τρόποι να την πίνεις χωρίς χαρτάκια

“Το πρώτο ΣινΠαπέλες (χωρίς χαρτάκια) το ζωγράφισα το Δεκέμβρη του 1999. Οι εκδότες του κάνιαμο* θυμάμαι ότι αμφιβάλλανε αν θα μπορούσα να κάνω πάνω από πέντε κόμικς με το ίδιο θέμα.
Κι όμως, καθώς η ιδέα είναι πολύ απλή, βγαλμένη απο τη ζωή που λένε, η βαλίτσα έχει πάει πολύ μακρύτερα.
Πώς μπορείς να καπνίσεις αν δεν έχεις χαρτάκια. Το θέμα αυτό ήταν επί δεκαετίες στην ημερησία διάταξη στην Ελλάδα, χώρα με εκτεταμένη παραγωγή και κατανάλωση κάνναβης. Ο συνδυασμός δυο παραγόντων, (από τη μια η στυγνή απαγόρευση και η κοινωνική απαξίωση της κάνναβης, κι απ την άλλη το κρατικό μονοπώλιο του καπνού- ποιός θυμάται τα ροζ χαρτάκια ων καπνοπαραγωγών;) συνέβαλε στην εφευρετικότητα. Ποτηράτο, ντουμανάτο, ναργιλέδες από τενεκεδάκια, πατάτες, η επανακόλληση των τσιγαρόχαρτων με σάλιο και με δόντια,.... οι σύγχρονοι υμών πρόγονοι το είχαν ψάξει το θέμα. Και βέβαια δεν ήταν οι μόνοι, η εφευρετικότητα, όπως κι η ανάγκη δεν ξέρει από σύνορα. Στην πορεία συμβάλανε πολλοί και διάφοροι. Ο μακαρίτης ο Ηλίας Πετρόπουλος μου περιέγραψε δυο τρεις κλασικές μεθόδους φυλακόβιων, ρεμπέτηδων και χασικλήδων. Ο φίλος μου ο Μανόλο μου περιέγραψε μεθόδους για καμουφλάρισμα και συμμετείχε στα πειράματα για την εφεύρεση του ice-smoke.
Όταν το παίρνεις απόφαση να ασχοληθείς με κάτι σοβαρά, καταλαβαίνεις ότι είναι αδύνατο να το εξαντλήσεις. Μνήμες, φαντασιώσεις, σερφαρίσματα, διηγήσεις, αναγνώσματα, όνειρα, κολλήματα, αλλά κυρίως αυτή η πίεση κάθε μήνα, δυο τρεις μέρες πριν κλείσει την ύλη το περιοδικό, το καινούργιο σινπαπέλες φεύγει απ το κομπιούτερ μου και παίρνει το δρόμο για τα περίπτερα της Ισπανίας. Πάντα χωρίς λόγια, κάτι μεταξύ κόμικς και «οδηγίες χρήσεως».
Το 2004 εκδόθηκε το ΣινΠαπέλες σε άλμπουμ (ωραία έκδοση,πολύχρωμη και χλιδάτη- από εδώ πάνω βλέπετε το εξώφυλλο), μια συλλογή 56 μεθόδων, (απ΄όπου και η ιστορία που ανέβασε προχθές ο εμποράκος μας). Σήμερα έφτιαξα την 70στή. ”
YORGOS K.

*Το μηνιαίο περιοδικό για την κουλτούρα της κάνναβης, εκδίδεται στη Βαρκελόνη εδώ και 8 χρόνια,και ο Yorgos K.είναι μόνιμος συνεργάτης του.
(για να δούμε πότε θα αξιωθούν να ξαναλειτουργήσει αξιοπρεπώς η σελίδα τους)

΄Αντε τώρα να βρεις άκρη!

Fudzi haraua di la Armân Έφυγε η χαρά των Βλάχων

O gione o xinite παλικάρι, ξενητεμένε

s-pri fatsa cură fântâni στο πρόσωπο τρέχουν βρύση

di lacriñi upărite από δάκρυα ζεστά

ca si au maratsîl i –n cheptlu –alor γιατί έχουν οι ταλαίπωροι στο στήθος τους

un dοr té treaca nu are ένα πόνο που δεν περνάει

s-kirire asteapta un popor και ο χαμός περιμένει έναν λαό

când dulţea-l i limbă keare όταν χάνει τη γλυκειά του γλώσσα



Είναι λίγο δακρύβρεχτο το ποίημα, αλλά δίνει μια κάποια ιδέα για μια πραγματικότητα καταδικασμένη στην αφάνεια.
Φαντάζομαι ότι για τους περισσότερους θα είναι η πρώτη φορά που βλέπουν κείμενο στα βλάχικα.
Το βρήκα εδώ σ΄ένα άρθρο της Ελένης Αμπατζή,
και σκέφτηκα ότι είναι ένα καλό σχόλιο για το απερίγραπτο πρωτοσέλιδο της "Ωραίας Σαμαρίνας",
που καθώς δεν αντέχω στον πειρασμό, σας το φωτογραφίζω, (μ΄ένα κλικ μεγαλώνει) αλλά δεν έχω το κουράγιο να το σχολιάσω

;_-(
Δεχόμαστε πάντως συμβουλές ψυχιάτρων, ψυχολόγων, νευρολόγων, κοινωνιολόγων, ιστορικών, βαλκανιολόγων, γλωσσολόγων, μπετατζήδων, καλογέρων και τέλος πάντων ειδικευμένου προσωπικού, αδιάφορο αν είναι αλλοπαθητικοί ή ομοιοπαθητικοί.
Πρόκειται για μάλλον προχωρημένη περίτωση σχιζοφρένειας, η υπόθεση σηκώνει ντιβάνι και διεπιστημονική συνεργασία.


(εδώ έχει πολύ υλικό για τα Βαλκάνια, μόνο που είναι στα γαλλικά...)